N e w ton aus, der dem iveisseil Sonneniichte einen gelbliclicn Überschuss zusehreibl;
Busolt (Poggenflorff LXXXVI, 160) findut die Farine der Sonne weiss, die
ihrer Flecken violet mit glänzend gelben Riindern. Chnllis (Poggendorff Vll)
glnubt selhst einen gelben Ton des Sonnenliclites aus der Theorie folgern zu kün-
nen. Mu s soli en b roek sagt ferner ä. 1843: Evenit inlerdum ut cäores, natu-
ralihus similes oriantur ex duobus cnloribus componentibus qui terni se exeipiunt
eo ordine ac prismate radius solaris in colores secernitur. Ila ruber et ilavus fa-
ciunt aurantium; ilavus et cuerulens efficiuixl; riridem. Sed hoc non scmper
observatur: nain nurnntius et viridis non faciunt liavum; viridis et purpnrcus
non faciunt coerulcum, et violnceus et auranbius non faciunt purpuraceum. Quo-
uiam so fährt cr fort im Sinne der Theorie der Kiirperfarben, wie sic nus den
Anwandlnngen erkliirt vaerden componentia non prodncnni. eam crassitiem quaiis
necesse est pro coloribus inter mediis, png. 739.
55) Über Ne wto n'a Farhenregel ist so Wirlersprechendes uml Abweichendes in den
Schriften selbst solcher Autoren zu iinden, die gewiss seine optischen Schriften oft
genug in Händen haben, dass es nützlich sein wird, darauf ailfmerksam zu machen.
Er gibt sie in der Optice, I. lib., Il. pars. Prop. Vl, Pmhl. Il. In mixtura cnlorum
primariorum , dnla cuiusque quantitate et qualitatc invenire quis sit futurus cum-
positus color. Centro 0, semid ametro 0D describatni- circulus ADF, distingnatur
D circumferentia ipsius in septem parles DE, EJ, JG.
1 Lbm, GH, AB, BC, CD quae sint proportionales tonis
' l P E septem musicis sire inter valiis ocio illorum in
1m" aurcul octava sol la fa sol la mi fa sol, hoc est quae Sinl
EH 11,1." proportionales numeris 119, V16, V10, V9, 11m,
1 Z Y 11m, V9. Repraesentet prima pars DE colorem
"f" m X "bitum- ruhrum, seeunda EF aureum, torLia FG flnvuln
A s G Finge hns esse colores omnes luminis simplicis gra-
vmyü dntim in so inviceln desineutis, quomodo faciunt
colores prismate exhibiti: hoc est repraesentet
circumferentia DEFGABCD totam seriem eolorum ab usque uno oxlremo coloratis solis
imagiuis ml alterum ordine dispositorum, adeo ul a D ad E sint omnns gradns coloris
ruhri in E color intermezlius inter ruhrum atque aureum; al) E ml F gradus omnes
coloris aurai Porro sit p centrum gruvitatis, arcus DE, et q, r, s, t. r, X
centra gravitatis arcnum EJ, JG, GA, AB, BC, CD comparate, et circn lmec centra
gravitatis describnntur circuli, qui sint comparate proportinnnles railiis singulorum
colorum in data mixtura: hoc est circnlus p propnrtionalis numero rndiorum rubro-
rum in data mixtura; etc. Inveni deindi centrum graritalis commune omnium circu-
lorum istorum, p, q, r quod quidem centrum sit in Z. Et per illud Z a centro
circuli ADF ducta and circumfcrentiam linea recta OY locus istius puncti Y in illa
circumferenlia ostc-ndet, quis nascitnrixs sit color ex compositione colorum omnium
in data mixlura et Iinea OZ erit proportionnlis largitati sire suturitati illius
coloris, i. e. ostendet quantum is distet ab albedine. Folgen Beispiele. Hierauf
fiihrt er fort: atque hanc quidam regulam satis accuratnm esse existimo ad ex-
perimenta agenda, quamvis non sii mafhematica accurata. Porro autem quam vera
sit ad sensus judicium, abunde probari potest intercipiendo ad lentem unum quem-
vis vel plures colorum. Etenim reliqui colorum non intercepti sed ad focum lentis
progredientes conficient ihi vel accurate vel qnam proxime 0010rem tnlem, qualis
secundam hanc regulam ex permixtinne ipsorum oriri debenl, pag. 111-113. Hier
ist nun unzweifelhaft ausgesprochen, dass der Farbenkreis nach dem Verhältnisse
jener Täne zu theilen sei, und ohschon N. sich nirgends dnrüber äussert, ob diesa
Theilung nur zufiillig mit jenen Tonverhiilinissen stimmt und von vorn herein em-